Μας απομόνωσε από οικογένεια και φίλους. Μας έγινε πλύση εγκεφάλου ότι οι άνθρωποι έξω απ’ το αείφαρο είναι χαμένοι, κολλημένοι μέσα στην ψευδαίσθηση. Αν μάλιστα είναι αντίθετοι με το αείφαρο και τις τακτικές του, τότε είναι καμένοι.
Κι αν, ακόμη χειρότερα, πέρασαν από κει και αφυπνίστηκαν (εδώ γελάτε μέχρι δακρύων) κι έπειτα απαρνήθηκαν τον “σωτήρα” τους, τότε μαύρη μοίρα τους περιμένει, γιατί όχι μόνο έχασαν την αφύπνιση, αλλά ούτε σε χίλια χρόνια δεν θα τους ξαναδοθεί η ευκαιρία να αφυπνιστούν ξανά.
Καταστρέφει με πονηριά το σύστημα στήριξης του καθένα από μας, ώστε χωρίς δικούς μας ανθρώπους γινόμαστε όλο και πιο εξαρτημένοι απ’ την ομάδα. Να θεωρούμε οικογένεια αυτό το άρρωστο περιβάλλον. Να έχουμε ως πηγή πληροφόρησης μόνο τον ίδιο και τα υπόλοιπα μέλη – ΜΟΝΟ ΑΝ Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ.
Χάνουμε σιγά σιγά τις εξωτερικές προοπτικές, γιατί “ο κόσμος αυτός είναι ανάξιος της πνευματικής μας διαδρομής”. Φοράμε παρωπίδες, περιορίζουμε τη θεασή μας στα τετραγωνικά του κτηματος, προσκυνάμε τον “μεγα δάσκαλο του φωτός” ακριβώς όπως οι θρησκόληπτοι που σέρνονται με τα γόνατα, χωρίς να διανοούμαστε να αμφισβητήσουμε τα σκουπίδια που μας σερβίρονται για πνευματικότητα.
Και βέβαια, αν κάποιο πρόβατο σηκώσει κεφάλι αλίμονό του.
Θυμάστε όλοι όσοι περάσατε από κει την ψυχολογική κακοποίηση που βίωσαν κάποιοι από μας γυρνώντας στο κτήμα, μετά από επίσκεψη στους δικούς τους ανθρώπους.
“Κοιτάξτε τα χάλια του, δείτε πως γύρισε, τελείως χαζεμένος”, “έτσι θα είσαι κάθε φορά που θα επισκέφτεσαι τους δικούς σου;”
Κι εμείς μη αντέχοντας την ειρωνία και την απαξίωση, όλο και αραιώνουμε τις επισκέψεις στους αγαπημένους μας και γινόμαστε άβουλα όργανα στις διαθέσεις του.
Απελπισμένοι, αβοήθητοι, με ένα άγχος που δεν το συνειδητοποιούμε, αλλά μέρα με τη μέρα γίνεται μεγαλύτερο και μας φθείρει, μας αρρωσταίνει.
Αναρωτηθήκατε γιατί οι άνθρωποι στο κτήμα είναι συνέχεια άρρωστοι; Σε αυτό τον χώρο “θεραπείας σώματος και ψυχής” όλοι είναι συνέχεια άρρωστοι, σφιγμένοι, φοβισμένοι, καταπιεσμένοι.
Μόνη διέξοδος, μόνος τρόπος επιβίωσης να συμβαδίζουμε με τον “δάσκαλο”, όσο μπορούμε. Να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε όπως αυτός θέλει. Να χάνουμε τον εαυτό μας και την αλήθεια μας και να ντυθούμε ένα άλλο πρόσωπο για να μη μας απορρίψει η ομάδα.
Ζούμε τον κόσμο μέσα απ’ το άρρωστο μυαλό του πολυχρονάκη, ένα μυαλό γεμάτο ψέματα, στρεβλώσεις και εξαπάτηση.