Συχνά αναρωτήθηκαν πολλοί απ’ αυτούς που μπήκαν και βγήκαν, γιατί αισθάνθηκαν αμέσως ότι κάτι δεν πάει καλά εκεί πέρα σ αυτή την ομάδα της νεμέας:
πώς γίνεται και τόσοι άνθρωποι, μπορει 60, μπορεί 70, να είναι τόσα χρόνια κολλημένοι εκεί; Πώς γίνεται να χρειάζονται 8, 9, 10 ή και παραπάνω χρόνια άλλοι, για να ξυπνήσουν ξαφνικά από τον επικίνδυνο λήθαργο και να αποκολληθούν από το ενεργειακό αυτό χταπόδι που τους κρατούσε και ρούφαγε τις ενέργειες τους;
Τί είναι αυτό που κρατά μερικές δεκάδες ανθρώπους, έστω κι αν είναι προσωρινά για μερικά χρόνια, τόσο προσκολλημένους σ’ αυτό τον άνθρωπο;
Είναι πολλά που γίνονται στη σφαίρα της “μαγείας“.
Μη ρωτάτε ποιού χρώματος.
Όμως αυτό είναι μόνο ένα από τα δίχτυα.
Το πιο δραστικό είναι ένα άλλο:
έχουν μπροστά τους έναν πνευματικά αναλφάβητο που το παίζει δάσκαλος. Κάποιον με μηδενική μυσταγωγική παιδεία και γνώση που ταυτόχρονα είναι και σε μορφωτικό επίπεδο σχεδόν αναλφάβητος και εντελώς αμαθής γύρω από τα περισσότερα θέματα της ζωής.
Μια τραγική μετριότητα που παριστάνει ότι είναι σε διαρκή επαφή με τον Ουρανό, διακηρύσσοντας μάλιστα διαρκώς ότι “η γνώση είναι επικίνδυνη“, “η νοημοσύνη είναι εμπόδιο“, “μόνο με το συναίσθημα μπορείς να αγγίξεις τον Ουρανό“, ή “με απόλυτη τυφλή εμπιστοσύνη στο κέντρο σου που ναι ο δάσκαλος σου μπορείς να ελευθερωθείς” κι ένα σωρό άλλες κουταμάρες κι αερολογίες.
Όμως το θέατρο αυτό το οποίο παρουσιάζει έναν δήθεν μεγάλο δάσκαλο που δεν έχει ανάγκη από τίποτα, ούτε απο γνώση, ούτε απο μυσταγωγική παιδεία, ούτε τίποτα, γιατί η θεϊκή δήθεν Σοφία τον οδηγεί παντα -με τρόπο μάλιστα αλάνθαστο, αυτό το θέατρο πιάνει και πιάνει για τα καλά σε πολλούς.
Γιατί; Γιατί έχουν μπροστά τους έναν ανήμπορο για σπουδαία φωτεινά έργα άνθρωπο, έναν μετριότατο αμαθή και αδαή που αραδιάζει ότι τού ρθει στο κεφάλι, με πομπώδεις αναφορές στα μεγάλα Όντα του παρελθόντος ως αναγκαία ομίχλη προκάλυψης, κι αυτό βολεύει, μα την αλήθεια βολεύει πάρα πολύ.
Γιατί ξαφνικά, αν αυτό το κέντρο που είναι τέτοιας μετριότητας, τέτοιας ασχετοσύνης, γεμάτο απο αδυναμίες κι ελαττώματα, είναι ένας μεγάλος δάσκαλος, τότε η απόσταση που χωρίζει αυτούς από τον “μεγάλο δασκαλο” είναι ελάχιστη. Είναι περίπου κι αυτοί κάπου εκεί κοντά, περίπου δάσκαλοι.
Γι αυτό άλλωστε το αείφαρο είναι γεμάτο από “δασκάλους” που περιμένουν το σήμα από τον μεγα-δάσκαλο για να αμολυθούν στα 4 σημεία του ορίζοντα και να διδάξουν στην ανθρωπότητα τα μυστικά (εδώ ξεκαρδίζεσαι) που θα φέρουν τη χρυσή εποχή.
Βεβαίως, με όλες τις ανοησίες, τη θολούρα, την απόλυτη ασάφεια και τις σαχλολογίες θα έρθει η χρυσή εποχή, με τί άλλο; Από τους “δασκάλους” που εκπαιδεύτηκαν από τον μιχάλη πολυχρονάκη με δογματισμό και σε πλήρη άγνοια για όλα τα θέματα της ζωής.
Ο άνθρωπος απέχει αιώνες από την Αληθινή Μυσταγωγία, από την Αληθινή Μυσταγωγική Γνώση οπως και από τη Σοφία.
Όμως είναι τόσο βολικό για εκείνους που θέλουν πολύ γρήγορα να χτίσουν μια εικόνα σπουδαίου και έτοιμου δασκάλου για τον δικό τους εαυτό!
Άλλωστε το κυρίαρχο σλόγκαν του ψευτοδασκάλου είναι οτι όλα πρέπει να γίνονται πολύ γρηγορα κι οτι η διδασκαλία του περιέχει υποτίθεται τα μυστικά για την γρήγορη απελευθέρωση, χωρίς κόπο μα την αλήθεια! Ο κόπος κι η προσπάθεια είναι για τους ανόητους!
Αυτός έχει βρει το μυστικό για να πας ακαριαία, απευθείας στην κορυφή.
Μα αν πας στην κορυφή θα συμβεί κι η θέωση.
Δεν είδαμε αυτόν τον υποκριτή που διδάσκει την ταχύτατη πρόσβαση στη κορυφή επί 17 χρόνια τώρα, να παρουσιάζει κάποιο δείγμα έστω που να αφήνει ένα ίχνος, μια υποψία έστω, ότι ο δρόμος που παρουσιάζει έχει κάτι το αληθινό. Ότι κάτι πάνω του έχει έστω μόρια θέωσης.
Τί βλέπει κανείς παρατηρώντας τον;
Πού είναι η αίγλη, η αναγκαία λαμπερή αύρα, γνήσιο χαρακτηριστικό ενός Διδασκάλου;
Πουθενά (ά, εκτός ίσως από την φαντασίωση κάποιων κοριτσιών που ο κυριος αυτός αξιοποίησε κατάλληλα τα νιάτα τους στο κρεβάτι του κάποτε).
Πού είναι η μουσικότητα των κινήσεων του, της παρουσιας του; Πού είναι η φωτεινότητα του βλέμματος του, η αρμονία στη στάση και τις χειρονομίες του, βασικά χαρακτηριστικά των αληθινών Διδασκάλων τού Φωτός;
Πού είναι η Αυτοκυριαρχία του, σημαντικότατο, ίσως το κορυφαίο χαρακτηριστικό ενός Διδασκάλου; Που ντην όταν έχει πιαστεί τόσες φορές να βρίζει, να απειλεί ή να κοιτάει με θυμό και επιθετικοτητα; Για να μην μιλήσουμε και γι άλλα θέματα πολύ πιο κρίσιμα. Εκεί αυτή είναι άγνωστη έννοια.
Πού είναι η Αγνότητα, όταν το βλέμμα και το σαρδονιο χαμόγελο του ξεχειλίζουν από ηδυπαθεια και αστρική φιληδονία;
Όμως αυτή η εικόνα Βολεύει πολλούς εκεί μέσα.
Γιατί έτσι, έχουν πολύ μικρή διαφορά οι ίδιοι από την εικονα του “Δασκαλου” κι επομένως ειναι κοντά στο να είναι κι αυτοί πολύ συντομα Δάσκαλοι.
Αντίθετα, αν έχεις μπροστά σου ένα Όν που λάμπει, που σε ξαφνιάζει με τα ποτάμια Σοφίας και Γνώσης του, που εκφράζει μια τελειότητα πολύ μακρινή, που είναι η Ποίηση η ίδια, μιά ζωντανή Ωδή και Μουσική, τότε Θεέ μου τί προσπάθειες θα χρειαστούν για να πλησιάσεις στο μεγαλείο Του, στην αυθεντικότητα Του, στις πηγές τού Φωτός και της Ομορφιάς Του;
Και ποιός θέλει να έχει μεγάλη διαδρομή και προσπάθειες; Τί λέτε καλέ; Γρήγορα, ανεμπόδιστα, όλοι σχεδόν δάσκαλοι, σε δύο τρία χρόνια το πολύ!
Τί θέατρο, τί γελοιότητα, τί εξαπάτηση! Μαθητές που δεν ξέρουν που παν τα τέσσερα, δοξάζουν το υποτιθέμενο φως ενός ανθρώπου σε πλήρη άγνοια των μυσταγωγικών νόμων και αρχών και σε πλήρη κοινωνική, επιστημονική και γνωσιολογική αμάθεια! Απλά γιατί είναι βολικό για την τεμπέλα φύση που υπάρχει μέσα στους ανθρώπους αυτούς.
Νωθρότητα, μελαγχολία, κατάθλιψη και συνεχείς ασθένειες, βασικά χαρακτηριστικά αυτής τής “σχολής”, πάντα αρκετά συγκαλυμένα με ψεύτικα χαμόγελα, λίγα τραγουδάκια και πολλές συναισθηματικές αγκαλίτσες.
Αυτό είναι το αείφαρο της νεμέας.
Κι ο Θεός να προστατεύει αυτούς που θα αισθανθούν την ομιχλώδη έλξη του και θα κινδυνέψουν να εγκλωβιστούν εκεί μέσα, για να χάσουν χρόνια απ΄τη ζωή τους μέσα σε μια μίζερη εικονική θολή πραγματικότητα.