84. Να θυμίσουμε και τις αποστολές.
Ο μεγάλος “κατασκευαστής Δασκάλων φωτός” κάποια στιγμή είχε επιφοίτηση ότι όσοι αφυπνιστήκαμε, δηλαδή όλοι οι μαθητές του, έπρεπε να μπούμε σε ένα μαγικό δωμάτιο όπου το Πνεύμα θα μας αποκάλυπτε σε ποιο σημείο της γης μας δινόταν αποστολή να πάμε για να μεταφέρουμε το Λόγο του Φωτός.
Μέσα από ισχυρή αυθυποβολή, αποτέλεσμα της άκριτης πίστης μας στο προσωπο του, πειθόμασταν πως το πρώτα σημείο που βλέπαμε μπροστά μας σε ένα χάρτη που υπήρχε εκεί, ήταν αποκάλυψη εξ ουρανού για την ιερή μας αποστολή μας.
Πολλά παιδιά ξεκίνησαν γι αυτές τις αποστολές, επειδή ο “σοφός δάσκαλος” τους είχε κάνει το μυαλό μαντάρα και ήταν υποχείρια στις επιθυμίες του.
Πήγαν σε ξένες χώρες, με δανικά λεφτά, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς ένα δίχτυ ασφαλείας, χωρίς γνωστούς ή φίλους για να τα υποστηρίξουν στο άγνωστο. Η προτροπή που τους δόθηκε ήταν να αφεθούν με εμπιστοσύνη. Κάποια απ’ αυτά τα παιδιά κόντεψαν να πεθάνουν από πείνα, αλλά δούλεψαν σε ότι δουλειές βρίκαν και όλα γύρισαν πίσω χωρίς να έχουν σώσει τον κόσμο.
Την ίδια ώρα ο δάσκαλος καλοπερνούσε στο κτήμα και ήταν πραγματικά τρομακτικό να τον παρατηρείς να μη δίνει δεκάρα τσακιστή για τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες που περνούσαν αυτά τα παιδιά εξαιτίας του. Αδιάφορος, ψυχρός, παρτάκιας.
Αλλά είπαμε τα πάντα είναι ψευδαίσθηση την οποία πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε. Αρκεί οι ταλαιπωρίες της ψευδαίσθησης να μην αφορούν τον ίδιο.
85. Μιας και θίξατε το θέμα των πληρωμών να το πούμε κι αυτό. Είμαστε όλοι με το χέρι στην τσέπη.
Τη μια δεν έχουν χρήματα για πετρέλαιο,
την άλλη πρέπει να αγοράσουμε πιάνο,
άρπα και λοιπά μουσικά όργανα για την μουσική ομάδα,
μετά πρέπει να στηρίξουμε οικονομικά τις μουσικές σπουδές των ατόμων της μουσικής ομάδας,
πρεπει να δώσουμε γιανα γίνει φράγμα,
πρέπει, πρέπι, πρέπει…