92. Είναι σάπιος ο τρόπος που σκέπτεται.
Βρωμάει άνηθικότητα κάθε του σκέψη. Αρέσκεται να δηλώνει με κάθε τρόπο την παντοδυναμία του, εντός της σέχτας. Έχει φτιάξει μια πυραμιδική ιεραρχία που στην κορυφή της , έχει βάλει τον εαυτό του. Από κάτω έχει φτιάξει κύκλους. Πρώτο, δεύτερο, τρίτο, τέταρτο…
Όσο περισσότερο οι άνθρωποι προσφέρουν εργασία, γνώσεις, εμπειρία, χρήματα κλπ στο βωμό της ματαιοδοξίας του, τόσο ανέρχονται στους κύκλους και αποκτούν πιο σημαντικές θέσεις. Μέχρι που φτάνουν στο πρώτο σκαλί κάτω απ’ τον ίδιο.
Τότε με κάποια γελοία αφορμή τους καθαιρεί. Συνήθως, γιατί απέτυχαν στο έργο τους, που ΠΑΝΤΑ, το έχει δυναμιτίσει ο ίδιος.
Η αιτία όμως είναι πως είτε έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ συμπαθείς στην κοινότητα και το φοβισμένο ανθρωπάκι τρέμει για την καρέκλα του, είτε γιατί πρέπει να κάνει το λιοντάρι που βρυχάται και να θυμίσει σε όλους ποιος είναι ο μοναδικός που κάνει κουμάντο.
Οι άνθρωποι σκύβουν το κεφάλι και δέχονται αδιαμαρτύρητα τιμωρίες, καθαιρέσεις, ατιμώσεις, γιατί πιστεύουν πως έτσι γίνονται καλύτεροι και πως τιθασεύουν τον εγωισμό τους.
Αδέλφια μας που τιμωρούν τον εαυτό τους, επειδή δεν έμαθαν τον τρόπο να τον αγαπούν.|
Μέχρι τη μέρα που ξυπνάνε και αντιλαμβάνονται ότι έχασαν μερικά πολύτιμα χρόνια της ζωής τους μέσα στη σέχτα ενός άρρωστου ανθρώπου. Μέχρι τη μέρα που αρχ ίζουν να αγαπάνε επιτελους τον εαυτό τους.
93. Δεν ανέφερες πόσο ηδονίζεται να τσακίζει, αυτούς που είχε ανεβάσει στα ουράνια. Πόσο απολαμβάνει την έκπληξη και την απογοήτευση που βιώνουν αυτά τα παιδιά.
94. Να πούμε πως κάποιοι παραμένουν για καιρό στην καρέκλα τους. Είναι αυτοί που του φέρνουν μπόλικο ζεστό παρά, τον κολακεύουν συνέχεια και παράλληλα κρατάνε χαμηλό προφίλ, καθυσηχάζοντας τον κάθε στιγμή πως
θα μένουν στη σκιά του.
95. Ας μιλήσουμε για εκείνες τις δίκες – παρωδίες. Κάθε που πάει να ξεσκεπαστεί η καφρίλα του, κάθε που η οργή των ανθρώπων φουντώνει για τις αθλιοτητες που γίνονται εκεί μέσα, κάνει τραπέζι σε κάποιον εκλεκτό.
Ρίχνει πάνω του το ανάθεμα και τον διώχνει από όλες τις αρμοδιότητες που του είχε αναθέσει. Ακόμη τον διώχνει κι απ’ το κτήμα.
Κι όλοι σαν υπνωτισμένοι από κάτω θαυμάζουν: Κοίτα έκανε τραπέζι στην κολλητή, στο δεξί του χέρι!
Τι λες ρε φίλε, τη διώχνει απ’ το κτήμα!
Αν αυτός/η που είναι τόσα χρόνια δίπλα του έπεσε σε τέτοια σφάλματα και τρώει τέτοιες ποινές, φαντάσου εγώ ο ανάξιος που έχω εδώ μέσα μόνο δυο χρόνια πόσο πίσω είμαι και πόσο ξύλο πρέπει να φάω, για να γίνω άνθρωπος.
Κι ακόμα, Μπράβο στο “δάσκαλο” που είναι δίκαιος και δεν ξεχωρίζει κανέναν, ούτε το δεξί του χέρι!
Και την ίδια ώρα ο δικαζόμενος που έχει φάει τη σκληρή ποινή και θα έπρεπε να είναι στα πατώματα γυρνάει όλο νιάξιμο στο δάσκαλο και του λέει: “Μιχαήλ να φορέσεις τη ζακέτα σου”.
Και οι υπνωτισμένοι από κάτω ξαναθαυμάζουν: Μπράβο, αυτός είναι μαθητής του φωτός, δέχεται με απόλυτη εμπιστοσύνη την κρίση του δασκάλου και έχει ευγνομοσύνη ακόμα και τούτη την ώρα. Να έτσι πρέπει να κάνω κι εγώ.
Αναρωτηθήκατε ποτέ μήπως τα συγκεκριμένα τραπέζια είναι στημένα;
Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί ο “εξόριστος” απ’ το κτήμα βρίσκεται σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ξανά πίσω στο πόστο του και με περισσότερες αρμοδιότητες και εξουσία;
Για να κάνουμε ένα απολογισμό.
1) Η οργή ξεθύμανε, γιατί βρέθηκε εξιλαστήριο θύμα
2) Ο δάσκαλος τη γλίτωσε, γιατί αυτός ποτέ δε φταίει για τίποτα. Είναι άγιος, είναι ένας Χριστός.
3) Οι επίδοξοι αντάρτες πήραν την πληροφορία πως κανείς δε γλιτώνει την οργή του δασκάλου. Κατέβασαν τους τόνους και ξέχασαν την οποιαδήποτε αμφιβολία ή αμφισβίτιση είχε τρυπώσει στο κεφάλι τους.
4) Τα πρόβατα κατέβασαν το κεφάλι, αποφασισμένα να ακολουθήσουν το δρόμο της αρετής και της ταπείνωσης, θαυμάζοντας τους σπουδαίους αδελφούς τους.
Ξέχασε βέβαια ο ¨δάσκαλος¨ κάτι σημαντκό: Ουδέν κρυπτόν από τον ήλιο.